17. Katastroficzne żywota dwojga Kaulitzów

Momentalnie mnie zamurowało. Na jego miejscu spodziewałbym się każdego, ale akurat nie go! Stałem bez ruchu i wpatrywałem się w nich niedowierzając. Oby tylko mnie nie rozpoznał...
Wprawdzie wpatrywał się we mnie uważnie i mrużył lekko oczy, ale nic nie mówił. Nie wiem, czy to dobrze, czy źle. Bo też zachowywał się raczej normalnie, toteż nie byłem pewien czy powinienem uciekać, czy może zostać.
- Stało się coś, Otto? - zapytał Elias, kiedy wciąż stałem bez jakiegokolwiek ruchu.
- N-nie, nic - powiedziałem szybko kręcąc głową.
- Spieszysz się gdzieś? - dalej drążył.
- Nie - odsapnąłem siadając w fotelu. - Tak tylko trochę zbyt szybko zbiegłem po schodach i się zadyszałem odrobinę -uśmiechnąłem się chcąc dodać do mojej wypowiedzi, choć odrobinę mylnego poczucia szczerości.
- Spoko. Ann, Tom, to Otto. Poznajcie się - powiedział wyszczerzając zęby. Kiwnąłem w ich stronę głową, że niby w wyrazie szacunku. Oni zrobili identycznie, więc w salonie, w którym  się znajdowaliśmy, zaległa cisza.
- To... co was tu sprowadza? - zapytałem z czystej ciekawości. No, i żeby nie było tu takiej ciszy, bo aż słyszałem cykanie świerszczy.
- Elias to mój braciszek! - przysiągłbym, że mnie zamurowało. Ten głos...
I nie. Nie był on jakże piękny, niczym słowik o poranku...
Taki piskliwy, że gdyby podwoić ilość decybeli, to można by ogłuchnąć! Myślę, że jak ona się zestarzeje, to będzie starą, skrzeczącą babą.
Bo z takim głosem, to nie ma się milusiej przyszłości.
- ... i jestem w ciąży! - przynajmniej dobrze, że siedziałem.
Bo chyba bym się wywalił na podłogę, nie liczę już, który raz.
- Że niby z nim? - pokazałem drżącym palcem na Eliasa. Ann zaśmiała się  w odpowiedzi.
... Jej śmiech jest chyba gorszy niż głos.
- Jasne, że nie! To by było kazirodztwo... - dostrzegłem ukradkiem, jak na twarzy Toma pojawił się jakiś dziwny grymas, ale tylko przez chwilę, bo równie szybko zniknął. - ... jestem w ciąży z Tomem i niedługo się pobierzemy!
- Że co?! - Elias równocześnie z nim wykrzyknął te dwa słowa. Są nieźle zorganizowani...
- No, a nie? - Ann zrobiła z ust podkówkę i takimi wieeelkimi oczami spojrzała na Toma. - Przecież mnie kochasz, a ojciec byłby zły, gdyby dowiedział się, że wpadliśmy...
- Wpadliście?! - tym razem wydarł się sam Elias. - Mówiłaś, że to DZIECKO było planowane!
- Pomyśl, co mówisz - zmarszczyła swoje strasznie wydepilowane brwi. Przyznam szczerze, że nie zapalałem do niej sympatią. I jednocześnie...
Aż trudno to powiedzieć...
Nawet w myślach.
Uh.
Zazdroszczę jej.
Nie tych brwi, rzecz jasna! Moje są ładniejsze!
Tylko tego, że była tak blisko z Tomem...
Moje uczucia są beznadziejne.
Bo wygląda na to, że... nasze zbliżenie nie miało dla niego większego znaczenia. Po prostu, ot tak. Skorzystał z okazji, którą byłem ja.
Nie żebym chciał być z nim w ciąży, czy wyjść za mąż...
Chociaż?
Byłoby miło, gdyby coś do mnie czuł...
...
Oh, Bill! Co z ciebie za debil!
- Wyobraź sobie, co by rodzice pomyśleli, gdybym tak nagle z nim wpadła i oświadczyła, że jestem w ciąży, ale nasze dziecko, to wpadka.
- O ślubie też im powiedziałaś?! - Elias wyglądał na mocno zszokowanego. Tom także. Siebie nie ocenię.
- No, tak... Mama zawsze chciała, żebym znalazła sobie jak najszybciej męża - Tom odchrząknął. - ... a skoro się kochamy, to nic nie stoi na przeszkodzie, prawda? - spojrzała na niego niemal złowieszczo, jak gdyby wzrokiem mówiła: "Zaprzecz, a zginiesz".
- Nie myślisz, że to może odrobinę za szybko? Tom może czuć się trochę zmuszony do ślubu, jeśli nie wliczając opieki nad dzieckiem...
- Ależ nie! - przerwała mu z nadmiernym entuzjazmem. Tom sam zaproponował ślub!
- Serio?- Elias spojrzał na niego zdziwiony.
- Coś tam napomknąłem - wybąkał drapiąc się zakłopotany po głowie. - Ale, to było raczej coś w stylu: "Czy twoi rodzice, nie będą kazali nam się ożenić?"
- Na jedno wychodzi - Ann machnęła lekceważąco ręką.
- Eh... - Elias opadł wgłąb kanapy. - Niech wam już będzie. Tylko, żebyście tego później nie żałowali.
- Tak, tak - mruknął Tom pod bacznym spojrzeniem tej kobiety.
Jednak...
Mimo wszystko, cały czas czułem jego wzrok na sobie. Nie przestawał mnie obserwować, przez co nie mogłem się zbytnio rozluźnić i musiałem się pilnować, żeby przypadkiem nie palnać czegoś głupiego, co mogłoby zdradzić moją pozycję.
- A... Otto, gdzie Paul? - zapytał Elias nie patrząc na mnie w ogóle. Wpatrywał się w sufit jakby miał zaraz doznać olśnienia.
- Nie wiem - wzruszyłem obojętnie ramionami. Bo, przecież nie powiem im chyba, że schował się w pokoju, nie? W przeciwieństwie do mnie, on z wyglądu ani odrobinę się nie zmienił, więc Tom mógłby go rozpoznać, a wtedy mieliśbyśmy przechlapane.
Przyjmując, że Lucas by mnie wydał, w co akurat nie wątpię.
- Kim jest Paul?- zapytała ciekawsko Ann.
- To ten drugi, o którym też ci opowiadałem. Przygarnąłem ich obu - zaśmiał się, jednak nie było w tym słychać ani krzty rozbawienia. Elias położył sobie dłoń na oczach, cały czas mając odchyloną głowę w stronę sufitu. Chyba był zmęczony.
- Ah, ten... - w salonie rozległ się przeszywający człowieka, świszczący chichot tej kobiety. Mogłaby udzielać swojego głosu w horrorach i zyskałaby pewnie miliony. - Tommi... może wyjdziemy na krótki spacerek? - chyba jeszcze słodziej zwrócić się do niego nie mogła. On w odpowiedzi przewrócił oczyma, a kiwnął głową na znak, że chcąc nie chcąc, się zgadza. Do ostatniego momentu, czyli opuszczenia salonu, nie spuszczał ze mnie wzroku, tak jak zresztą wcześniej.
Chwilę po ich wyjściu, w salonie pojawił się Lucas.
- O, gdzie byłeś? -  zapytał Elias.
- Na górze, w pokoju. Źle się czułem - odparł, patrząc na mnie zupełnie identycznie, jak Tom! Dobra, czuję presję. Jeśli chcieli to osiągnąć, to gratuluję.
- Spoko... - Elias spojrzał na zegarek na swojej ręce i zamyślił się. - Chłopaki, ja znikam na dosłownie pięć minut, bo muszę coś ważnego załatwić...
- Leć - Lucas machnął głową w stronę wyjścia i nie ruszał się z miejsca, aż do momentu, kiedy zostaliśmy w domu sami. - Chyba nic im nie powiedziałeś, co? -  odezwał się do mnie po chwili.
- Masz mnie za idiotę? - zaplotłem oburzony ręce na klatce piersiowej. Widząc jego podniesioną brew i drwiący uśmieszek, westchnąłem cierpiętniczo. - Nawet nie odpowiadaj. I tak obaj wiemy, że jesteś większym.
- Ty... - ze swoim jakże słynnym i zapewne ulubionym słowem, Lucas rzucił się na mnie. Albo raczej po mnie, z racji, że siedziałem; i chwytając mnie za rękę, pociągnął w swoją stronę. Przyznam, że byłem zaskoczony. Tyle razy już to robił, że myślałem, iż mu się to już znudziło. Ale jednak nie. Jak widać...
- Dałbyś spokój. Przestań mną miatać, jak jakąś szmacianą lalką - wymruczałem monotonnie, wpratrując się w niego tępym wzrokiem. Naprawdę, zaczynało mnie to wszystko nudzić.
- Może trochę szacunku? Znów jesteś na straconej pozycji - wysyczał mi prosto w twarz trzmając za róg koszulki. Skrzywiłem się, bo zaleciało mi jego śmierdzącym oddechem.
- Mógłbyś najpierw umyć zęby, a dopiero potem możemy o tym rozmawiać, choć myślę, że to pojęcie jest ci całkowicie nieznane i używasz go jedynie, żeby nie brzmieć całkowicie jak jakiś przygłup.
- Ty... - Lucas zmarszczył gniewnie brwi i zacisnął usta w wąską kreseczkę. Przez chwilę wpatrywał się we mnie wrogim wzrokiem i teoretycznie powinienem się go bać. No, właśnie. Teoretycznie: tak, ale w praktyce zawsze jestem górą, więc jego słowa mam głęboko w poważaniu. - Pożałujesz tego...
- Ach, tak? - zapytałem z wyczuwalną drwiną w moim głosie. - A co mi niby zrobisz?  Udusisz swoim cuchnącym oddechem? - zaśmiałem się. - Muszę cię jednak uświadomić, że przez to nie zginę, a ty tym bardziej będziesz śmierdział i odpychał ludzi.
- Zamknij się - warknął przez zaciśnięte zęby. I zrobił coś czego bym się mimo wszystko nie spodziewał. A mianowicie, chwycił mnie za krocze i mocno ścisnął! Z moich ust wyrwało się mimowolny jęk, ale nie z przyjemności! Po prostu z zaskoczenia i z bólu. On na serio jest jakiś chory.
- P-puszczaj! - chwyciłem jego  rękę, i próbowałem oderwać od tego miejsca, ale ten debil jeszcze mocniej ją zaciskał. - Puść mnie idioto!
- I kto tu jest górą? - zaśmiał się drwiąco unosząc obie brwi. Spojrzałem na niego z ogromną nienawiścią wymalowaną w oczach i ostatkiem sił warknąłem:
- Na pewno, nie ty...
______________
Huhuhu ^^ Zdrówko! :D